Kindermishandeling. Dichterbij dan je denkt.

Kindermishandeling.

Het woord klinkt zo groots. Is het echt zo groots en ver weg?

“Ik mishandel mijn kind niet. Een schop onder de kont of een pak slaag heeft hij af en toe nodig. Zo erg is dat niet. Had ik vroeger ook nodig. Als hij nou gewoon luistert, dan hoeven we dit niet te doen. Hij krijgt gewoon netjes te eten en heeft een dak boven z’n hoofd. Hij heeft het eigenlijk goed voor elkaar hier. Als je weet wat er gebeurt bij dat andere gezin. Dat is pas erg”.

Het kan maar zo zijn dat je je in bovenstaande herkent. Er zijn mensen die zelf ook een dergelijke opvoeding hebben gehad en dan ben je er aan gewend. Dan is dat ‘normaal’. Hier wordt verder niet bij stil gestaan. Logisch ook, als je nooit een ander voorbeeld hebt gehad.

In de sociale media horen en zien we vaak de meest schrijnende situaties en dat beeld hebben we dan voor ogen. Een kind dat volledig in elkaar wordt geslagen, geen eten krijgt, opgesloten wordt, of misbruikt wordt. Waarschijnlijk twijfelt niemand eraan om dit als kindermishandeling te zien.

Maar zien we het ook als het dichterbij plaats vindt? Of als het zich veel genuanceerder uit? Of bij jezelf thuis? Het is behoorlijk lastig om te onderkennen dat je als ouder misschien weinig beschikbaar kunt zijn voor je kind, dat je te maken hebt met stemmingswisselingen en dat je jezelf niet altijd in de hand hebt, dat je je kind niet altijd kan beschermen, niet tegen de ‘boze’ wereld en soms ook niet ………..tegen jezelf.
Want wat gebeurt er als je gaat zien en onderkennen dat je soms een wat hardere tik geeft uit frustratie dan je eigenlijk wilt. Wat gebeurt er als je door hebt dat je kind soms bang voor je is, bang voor sommige onverwachte uitbarstingen die je hebt omdat je jezelf niet altijd onder controle hebt of dat je kind je voor je gevoel voor de voeten loopt. Wat gebeurt er dan met jezelf als ouder? Is dat niet het meest pijnlijke wat je onder ogen moet komen? Dat je soms een ouder bent, die mis handelt?

En als je dat inziet en dit aan iemand vertelt? Je vraagt je af wat diegene van je zal denken. Je voelt mogelijk schaamte, schuld, machteloosheid, verdriet. Gevoelens die voor jezelf al zo moeilijk zijn om onder ogen te komen, laat staan dat een ander daar weet van heeft. Niemand hoeft dat te weten.
En misschien ben je bang voor wat er dan kan gebeuren.  Komt jeugdbescherming zeker. En in het ergste geval, halen ze je kind dan uit huis?

Natuurlijk roept dit spannende gedachten en gevoelens op! De grootste angst is om jezelf onder ogen te komen. Er zijn meer mensen die hiermee worstelen. Het is niet zo dat wanneer dit onder de aandacht komt, dat het nooit meer goed komt, of dat je kinderen meteen worden weg gehaald.

Het is juist oké om het mis handelen onder de aandacht te brengen. Zo kan er verandering komen, zodat je kind zich weer veilig voelt en jij weet wat je kan doen om weer raak te handelen.
Er is nu de campagne ‘Durf te delen’. Praat erover is de boodschap. Eigenlijk zou er ook een campagne moeten zijn over kindermishandeling en dat het oké is om hier juist over te praten en hierover te delen. Geen ouder wil een mishandelende ouder zijn.
Achter elk gedrag, zit namelijk een verhaal. Je eigen verhaal, waarin misschien genoeg gebeurd is waardoor je thuissituatie op dit moment is zoals die is.

Mocht je vragen hebben of gewoon eens met iemand willen praten? Er zullen mensen zijn in je omgeving die naar je willen luisteren. Bij het CJG zijn er in ieder geval mensen die je willen horen en met je mee willen denken.

Op deze site is meer informatie te vinden over kindermishandeling.
Lees hier meer over de definitie van kindermishandeling.