Blog: Zonder strijd geen overwinning

De bus van de monteur van de fiets en rolstoel van Bas rijdt de straat uit. Ik knijp mezelf om te checken of dit een droom is of echt gebeurd is. “Au” het is echt. Het is waargebeurd dat deze monteur voor 3 reparaties kwam aan 2 verschillende hulpmiddelen; de rolstoel en de driewielfiets. U hoort het goed, hij kwam voor meerdere reparaties in een keer en hij had ook nog de juiste onderdelen bij zich! Weet u, dit is een zeldzaamheid!

Laatst kwam de monteur binnen met een verkeerde voetenplank. De week daarvoor kwam er een monteur om een kapotte kap op het onderstel van de rolstoel te vervangen. Dat was de bedoeling tenminste, maar bleek dat hij alleen maar polshoogte kwam nemen en zei: “Ja, ik zie het. Daar moet een nieuwe kap op. Ik ga er een bestellen. Tot ziens.” Daar zit zoonlief dan een hele dag voor thuis, een hele dag te wachten en dat zal hem over een paar weken weer een dag kosten, wanneer de voetenplank geleverd wordt. Ook vandaag, op zijn eerste vakantiedag, zat hij te wachten. Bas was in de ochtend al paraat en vervolgens komt om half 1 pas de monteur.

We mogen niet klagen, weet u, want het is ook vaak zat gebeurd dat er om 15.30 uur pas iemand kwam en dan is het wel heel lang wachten. Het heeft mij bloed, zweet en tranen gekost om het voor elkaar te krijgen dat deze reparaties op één dag werden gepland. Als het aan de firma lag, hadden ze 3 onafhankelijke dagen ingepland. Dat het gelukt is om dit op een dag te plannen , voelt als een overwinning!

Weet u wat mijn zoon Bas bloed, zweet en tranen heeft gekost? En ons daarmee ook? Het afgelopen schooljaar. De motivatie was bij Bas totaal verdwenen en hij is al lange tijd toe aan een nieuwe uitdaging. Het staatsexamen begon in mei met de schriftelijke examens en pas 9 t/m 12 juli had hij de mondelinge examens. Al die tijd kreeg hij nog geen uitslagen van de schriftelijke examens. U zult met me eens zijn, dat je daar als leerling een lange adem voor moet hebben en dat het niet eerlijk is.

Gisteren was het zover: na het laatste mondelinge examen, wachtten Bas en manlief op de uitslag. Ze werden binnengeroepen, ze namen plaats, de examinator keek Bas streng aan en zei: “Je bent geslaagd.” Wat een opluchting was dat! Geslaagd met mooie cijfers! Een overwinning en een opluchting voor ons allevier!

Bij school heb ik aangekaart dat ik de planning van het staatsexamen niet leerling-vriendelijk vindt en dat ik hoop dat volgende examenleerlingen school eerder kunnen afronden en net als de rest van Nederland in mei/juni al vakantie kunnen vieren. De examen coördinator van school neemt het mee naar DUO.

Bij de firma van de hulpmiddelen deed heb ik een paar weken geleden een aantal klachten middels klachtenformulieren, omdat er keer op keer problemen waren en men zo inefficiënt werkt. Daar ben ik over benaderd en de firma gaat er voor een deel wat mee doen. Morgen bellen ze mij over hoe de reparatie vandaag verlopen is. Ik moet toegeven, ik kan daarover alleen maar complimenten geven.

Doordat de gemeente en de SVB, of een van beide, ze wijzen met hun vinger naar elkaar, steken lieten vallen, hun zaakjes niet op orde hadden, kon ik de zorgverlener van Bas de afgelopen twee maanden niet uitbetalen. Hoe vervelend! Dit koste mij veel mails, telefoontjes en kopzorgen. Toen ik 2 dagen geleden opnieuw belde, was alles opeens geregeld, de zorgverlener is uitbetaald.

Alle strijd is niet voor niets geweest, het heeft wat opgeleverd.

‘Moegestreden’ dat is het woord wat de laatste maanden, weken in mijn leven een kernwoord is. Toen ik laatst moe en vol met zorgen over o.a. bovenstaande, vanuit mijn werk naar huis fietste, ik tranen achter mijn ogen voelde prikken en het fietsen zwaar voelde, zag ik een camper langs de kant van de weg staan waarop stond:

ZONDER STRIJD GEEN OVERWINNING

Fijne vakantie!