BLOG: maak je niet druk

Maak je niet druk Het is een les die ik al vaker heb moeten leren: Ik hoef me niet zo druk te maken. Vaak blijkt achteraf dat het niet nodig was om me zoveel zorgen te maken over iets. Dat ik mij ergens druk over heb lopen maken voor niets. Herken je daar iets van? Ik denk dat ik niet de enige vrouw / moeder ben die daar wel eens last van heeft. We hebben zo vaak de neiging om ergens tegenop te zien en vaak blijkt naderhand dat het niet nodig was om er zo over in te zitten. Misschien herken je dit niet, omdat je heel relaxed in het leven staat. Dan zou ik daarvan wel een stukje willen overnemen. Ik ben er namelijk achter dat mijn motto voor komend seizoen mag zijn: Maak je niet druk. Zal ik een voorbeeld geven van iets waarover ik mij druk heb gemaakt? We gingen deze zomer met ons gezin op trektocht door Scandinavië. Met z’n vieren plus hond in een volgepropt rolstoelbusje gingen we op weg. Na onze reis vorig jaar naar Zweden, smaakte het naar meer van Scandinavië. Vorig jaar zag ik er best tegenop om de hond mee te nemen, maar dit ging bovenverwachting goed. De hond had de tijd van haar leven en gaf een extra dimensie aan onze vakantie. Dit jaar kwam er een obstakel bij, namelijk dat we een overtocht zouden maken van Denemarken naar Noorwegen. Dat is nieuw voor ons, een overtocht met rolstoelbus, rolstoel en hond. We hebben op de boot extra ruimte om de auto heen nodig om onze zoon en zijn rolstoel uit de auto te krijgen. De boten staan erom bekend dat auto’s hutje mutje geparkeerd staan, omdat het anders niet past. We hebben het bij het kopen van de ticket wel aangegeven, dus op hoop van zegen. Daarnaast zou onze hond in de auto moeten blijven omdat er geen bench meer vrij was op de boot. Halverwege de vaart van 4 uur lang, zouden we de hond wel even mogen uitlaten op het dek. Onze hond zit nooit alleen in de auto, dus daar zag ik best tegenop. Zou het beestje niet in paniek raken, zou het niet te warm zijn? Op de ochtend van de vaart waren we netjes anderhalf uur van tevoren aanwezig bij de haven. We kregen een etiket voor het autoraam waarvan we de code niet begrepen, maar het zou moeten duidelijk maken aan de medewerkers dat we op de boot een rolstoelparkeerplaats nodig hadden. We werden naar laan 2 geloodst. Opgelucht stonden we 5 kwartier voor vertrek in rij 2 van de weet ik hoeveel rijen. Het waren er wel 40 denk ik. Wij stonden bijna vooraan, wat fijn, dan mochten wij dus als één van de eersten de boot op en dan zouden we een ruime parkeerplaats krijgen. Dat dachten wij…...Eén voor een reden er auto’s, campers, auto’s met caravan, vrachtwagens de boot in. Medewerkers deden dit met overtuigende gebaren en gingen systematisch te werk. We hebben wel 20, 30, 40, 50, 60 of meer auto’s voorbij zien rijden. Op een gegeven moment keken mijn man en ik elkaar aan en we dachten hetzelfde: “En wij dan, wanneer mogen wij? Straks passen we er niet meer bij!” De overtocht van de avond ervoor was vanwege te harde wind afgelast, vertelde een campinggast op de camping waar we die nacht hadden overnacht. Vanuit mij zijn er wel een paar gebeden omhoog gegaan toen we daar stonden te wachten. Je raadt het al, het moment was uiteindelijk daar: de medewerker seinde dat we de 4 knipperlichten van de auto aan moesten doen en de boot op mochten rijden. “Amen halleluja.” We reden door tot de plek die we aangewezen kregen. We mochten ruim parkeren en we stonden precies naast een lift. De auto achter ons moest een paar meter achter onze auto vrij laten, zodat er ruimte was om de rolstoel uit te laden. Hondje Waf (haar echte naam is Nala, maar dit is de bijnaam die ze van mij heeft gekregen) lieten we in de auto achter en met de lift gingen we met onze zoons naar een paar verdiepingen hoger. De boot was al aan het varen, want ja we waren bijna de laatste auto die de boot in ging. Op de boot hebben we zowel binnen als buiten gezeten. Bij navraag over hoe en wanneer de hond mochten uitlaten, kregen we van een vriendelijke receptioniste te horen dat we de hond om 11.30 mochten uitlaten. Er zou een medewerker meelopen naar het autodek. Aan ons was de keuze of de hond erna terug de auto in ging of dat we de hond bij ons hielden op het buitendek. We hebben voor de laatste optie gekozen. De hond was in goede doen toen manlief en zoonlief haar kwamen halen. We hebben deel 2 van de reis met z’n allen op het buitendek gezeten met de hond. We waaiden bijna weg, maar dat mocht de pret niet drukken. Zowel de hond als wij waren opgelucht dat we weer herenigd waren. Na een behouden vaart waren we in Noorwegen! Voor het eerst in dit prachtige land. Wat hebben we genoten van de schoonheid van de natuur! Prachtige fjorden, bergen, watervallen, bossen, bloemen. Ontzettend mooi! Weer een grens verlegd met ons gezin inclusief rolstoel en viervoeter, opnieuw gemerkt dat het allemaal best goed komt en ik mij van tevoren niet zo druk had hoeven maken. Ik sta aan het begin van een nieuw seizoen, het werk gaat weer bijna beginnen, de jongens gaan weer bijna naar hun opleiding, manlief is al aan de arbeid, de regelzaken en medische afspraken voor de oudste zoon zijn al weer in volle gang en er is werkmail waar ik doorheen aan het spitten ben. Niet alles loopt even soepel en ik maak mij al druk als mantelzorger en als werknemer en dat is best lastig als je eigenlijk nog even in de vakantiemodus wil blijven. Dus ik zeg tegen mezelf: “Niet zo stressen, het komt wel goed, heb vertrouwen en laat dingen los.” Wordt het ook jou motto voor dit seizoen? Ik wens jou en mezelf hierin alle goeds toe: Maak je niet druk.