blog: in de lift

Mijn vorige blog was aan het einde van 2023, weet u nog? Ik nam mij voor om in de volgende blog een keuze te maken over welk onderwerp ik zou schrijven. In de eindejaarsblog kon ik geen keuze maken. Er waren immers er zoveel gebeurtenissen waarover ik kon schrijven.

De blog die u nu leest, is de eerstvolgende. Het is eind juni 2024. Er is in het afgelopen halfjaar zoveel gebeurt, genoeg stof is voor nieuwe blogs. Het spijt me, ik zal niet schrijven over een van de genoemde onderwerpen die ik noemde in de eindejaarsblog, maar wel over nieuwe gebeurtenissen. Leest u mee?

Onze oudste zoon, u weet wel, die voetbal- en natuurliefhebber die inmiddels 20 jaar is. Ja die! Hij gaat binnen een paar weken het huis uit. Hij heeft een mooie plek gevonden, een appartement voor zichzelf met ADL-assistentie van Fokus. Een hele mooie stap, die ik hem van harte gun. Hij is zo toe aan een nieuwe fase in zijn leven. En dat in de stad van zijn voetbalkluppie, waar hij al heel vaak kwam, als seizoenskaarthouder en die-hard-fan.

Het was laatst op een zaterdag dat mijn ouders en ik samen met Bas meegingen naar zijn woning om te klussen en wat meubels te brengen. Bas verheugde zich er op om zijn opa en oma een rondleiding te geven in zijn nieuwe woning. Na een rit van anderhalf uur, daar aangekomen, rijdt Bas de lift in samen met een buurvrouw en nog iemand. De lift doet wel heel raar, dus laten ze de lift weer naar de begane grond gaan. Gelukkig gaat de lift nog naar de begane grond terug en ze komen eruit. Het had goed gekund dat ze vast kwamen te zitten in de lift. Buurvrouw belt het storingsnummer. Er zal een monteur langsgestuurd worden. “Graag met spoed”, hoor ik haar zeggen. “Er wonen hier mensen met een rolstoel.” Zucht. Ik raak geïrriteerd en ben teleurgesteld. Mijn zoon kan niet eens naar zijn eigen woning op de derde verdieping! Geen idee hoelang het nog duurt tot de lift gemaakt is. Bas kan zijn woning niet zelf laten zien aan opa en oma. Er is een hoop te doen, ik wil aan de slag in zijn woning, maar Bas kan er zelf niet in. Boos pak ik de tafel op, die we mee hebben genomen en probeer deze in mijn eentje via de trap naar boven te tillen. “Ik ben het nu al zat”, zeg ik tegen mijn ouders, terwijl ik de tafel oppak. Gauw komt mijn moeder mij te hulp, samen sjouwen we de tafel naar de derde verdieping. Ik open de woning en laat mijn moeder de woning zien. We maken koffie en pakken koek en nemen de koppen koffie op een dienblad mee naar beneden, waar Bas en opa zijn. We drinken buiten op een muurtje koffie met elkaar, het is gelukkig prachtig weer. Ondertussen maken we een plan voor de klusdag. Mijn stemming is niet zo best. Mijn zoon is de rust zelve en zegt: “O, dit maak ik zo vaak mee, op station Utrecht was er laatst ook een lift kapot en bij Amersfoort Vathorst en Schothorst is de lift al lange tijd buiten werking. “ “Ik ben dit wel gewend, hoor, ik laat me niet gek maken.” En mijn ouders voegen er aan toe: “ Probeer rustig te blijven, deal met de omstandigheden.”

Waarom lukt het hen om zo rustig te blijven? Waarom lukt mij dat niet direct? Hier heb ik later over nagedacht en ik besprak het ook met iemand. Diegene raakte een goed punt: Dit past bij het rouwproces waar je in zit. Ze heeft het over het rouwproces van de strijd die het leven voor mijn zoon Bas met zijn beperking vaak is. Op veel aspecten van het leven loopt hij afgelopen tijd tegen grenzen aan. Ik voel zo met hem mee, de strijd die hij heeft is ook mijn strijd. Ik ben daar zo ontzettend mee verbonden. Zo’n voorval met een defecte lift, confronteert mij opnieuw met de grenzen waar mijn zoon in het dagelijks leven tegenaan loopt en met het feit dat hij daarmee vaak niet gelijkwaardig behandeld wordt. In een rouwproces zitten je emoties hoog en dit kleine voorval raakte bij mij een snaar. Ik zou hier nog een lange psychologische analyse op los kunnen laten, maar die laat ik voor wat het is, als u het goed vindt!

Hoe het verder ging? Na tweeënhalf uur was de lift gerepareerd, toen kon Bas eindelijk in zijn woning. In die tweeënhalf uur hebben mijn moeder en ik overigens wel geklust. Mijn vader en Bas hebben de buurt verkend en haalden broodjes voor de lunch, welke we op een bankje in het park in de zon op aten.

Toen de lift gerepareerd was gaf Bas mijn ouders alsnog zelf een rondleiding in zijn nieuwe woning.

Wat een veerkracht heeft die jongvolwassen man! Dat is nou mijn zoon! Een strijder is ‘ie en ik strijdt met hem mee. Ik heb goede hoop dat hij komende tijd niet in de put zit, maar in de lift omhoog!

Zie ook: blogvanschrijvmeisje.wordpress.com