Blog: Erkenning

- geschreven door Ilse Hartman, jeugd- en gezinswerker CJG Nunspeet -

Een vriendinnetje tegen onze dochter: mijn tand is er van de zomer uit gegaan. Ik denk dat ik ook pas in de zomer weer een nieuwe krijg…de logica van een kind.

Kinderen denken anders dan volwassenen. Heel zorgzaam worden er eikels gepeld en in de tuin gelegd voor de eekhoorn. We wonen al 14 jaar in ons huis, hebben nog nooit een eekhoorn gezien, maar dat doet er niet toe. En ik zeg dat ook maar niet…

Want hoe leuk is de denk- en belevingswereld van kinderen! Als volwassenen zijn we onderweg wel wat kwijtgeraakt!

Als ik bijvoorbeeld cup cakes bak, pak ik de bovenste papieren vormpjes. Zo niet onze dochter (7 jaar) die zorgvuldig de mooiste vormpjes uitkiest. Het kost tijd, maar dan heb je ook wat.

Tot zover is het allemaal nog wel leuk en grappig, maar toch merk ik dat het niet zo makkelijk is om de beleving van een kind serieus te nemen. Het is te ingewikkeld, het kost teveel tijd of we vinden het onzin.  Een paar voorbeelden:

Kind: ‘’Ik heb het koud.’’
Ouder: ‘’Nee hoor, het is helemaal niet koud.’’

Kind: “Ik vind dat niet lekker.”
Ouder: “Jawel dat lust je best. “

Hoe zouden wij het vinden als onze partner/collega/vriend of vriendin zo op ons zou reageren.

Vrouw: “Ik heb een drukke dag gehad.”
Man: “Nee hoor het was helemaal niet druk.”

Collega 1: “Doe mij maar thee. Ik heb niet zoveel in koffie.”
Collega 2: “Neem maar gewoon koffie, dat lust je best.”

Ik pleit er niet voor dat je als ouders geen grenzen aan je kinderen hoeft te stellen, maar wel dat we de gevoelens van onze kinderen serieus nemen. Het begint met erkenning; je mag zijn wie je bent. Grenzen komen daarna wel. Elk mens heeft het nodig om gezien en gewaardeerd te worden, gewoon om wie je bent. Daarmee wordt een stevige basis gelegd, een stevig fundament voor de rest van je leven.